“การขอตายอย่างสงบ” เป็นพื้นที่ส่วนบุคคลที่ไม่ได้พัวพันกับกฎหมายมากมาย และไม่เคยเป็นประเด็นถกเถียงในสังคมไทยมาก่อน จนกระทั่งหลังการเกิดขึ้นของ พรบ.สุขภาพแห่งชาติ พ.ศ.2550 เมื่อมาตรา 12 ของกฎหมายนี้ระบุถึงการขอตายที่เกาะเกี่ยวกับ “สิทธิ” เป็นการตายอย่างสมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ โดยปราศจากสายระโยงระยาง หรือนอนแน่นิ่งเป็นผักบนเตียง เป็นทางเลือกที่กฎหมายยอมรับ แต่มาตรานี้ก็สร้างความหวั่นไหวต่อบคุลากรทางการแพทย์จำนวนหนึ่งว่า กติกาใหม่นี้สุ่มเสี่ยงต่อการผิดจรรยาบรรณและนำพาตัวให้ติดคุกติดตะราง กลายเป็นข้อถกเถียงหลักของความขัดแย้งเรื่องสิทธิการตาย